Wanneer wordt veranderingsdrift een loden last?*
We leven in een wereld waarin het belang van je zelf ontwikkelen, of beter gezegd, jezelf uitdagen de norm is. Of wel als zeer hoog ideaal wordt gezien.
Ik stel mezelf eveneens graag doelen om mezelf of de wereld te veranderen. Maar ik vraag me af of ik daarbij niet te streng voor mezelf ben. Want, als we zeggen dat we moeten veranderen, zeggen we daarmee stiekem dat we zelf of dat de wereld niet goed genoeg is.
Anderzijds, als alles bij het oude blijft wordt het leven als een sloot met stilstaand water. Het ziet er rustgevend uit misschien. Maar het stilstaande water zorgt ervoor dat al het waterleven er langzaam maar gestaag uit verdwijnt.
Dat is het spanningsveld waarin we leven. Enerzijds is er beweging in de wereld waardoor we soms het gevoel krijgen dat ons leven in sneltreinvaart voorbij trekt. Anderzijds, als we de boel de boel laten, als we niet durven het vertrouwde los te laten. Komen we dan als mens wel tot dat niveau dat in ons opgesloten ligt?!
Het antwoord hierop is hoe we kunnen groeien op basis van rust. Hoe kunnen we onszelf voeden met die ingrediënten waardoor we echt rijker worden? Onszelf niet volproppen met fastfood of groeien als een plofkip.
Gaat dit niet voor ons allemaal op? Mensen vallen bij bosjes om of houden zichzelf staande met goedkope luxe.
Hoeveel tijd geven we onszelf om te bouwen aan onze basis waardoor we stevig in de wereld staan?
Hoe maken we mensen die de wereld aankunnen.
Waarin komen we echt tot rust?!
Wat heb je nodig om niet alleen voort te razen van het één naar het ander?
En… gun je jezelf dat?
Mijn overtuiging is dat we de wereld meer dienen als we vanuit rust en ontspanning opereren. Dan leven we in een wereld waarin stappen weliswaar langzamer worden gezet. Het gaat letterlijk trager… Maar misschien wel steviger?
Of zoals die dichter Leonard Nolens dat zo mooi heeft gezegd:
Vertraag.
Vertraag.
Vertraag je stap.
Stap trager dan je hartslag vraagt.
Verlangzaam.
Verlangzaam.
Verlangzaam je verlangen.
En verdwijn met mate.
Neem niet je tijd
En laat de tijd je nemen –
Laat.
*Dit verhaal heb ik geschreven op een dag waarop ik het mezelf toestond midden in de drukke decembermaand een dagje terug te trekken in de Abdij van Egmond. Daarover later meer.
