Als je een sneeuwpop maakt dan komt vroeg of laat onherroepelijk het moment dat het werk van je handen is verdwenen.
Soms vraag ik me wel eens af:
Waar doe ik het voor?
Dit zijn momenten waarbij het gevoel overheerst dat het te weinig is wat ik doe. Ik kijk dan vooral naar de stappen die ik nog moet zetten. En veel minder naar die stappen die ik al heb gezet. Zo’n knagend stemmetje in mijn brein.
Heb jij die gedachte ook wel eens?
Sinds ruim een jaar oefen ik mezelf om me dagelijks te voeden met inspirerende gedachtes. Zo lees ik nu een boek over 50 stappen naar aandachtig en zinvol leven. In dit boek van de Amerikaanse schrijfster Joan Chittister staat dat het gaat om twee basale vragen:
Wat doe ik?
En waarom doe ik het?
Chittister haalt hierbij een uitspraak aan van de dichter Walter Scott:
‘We maken standbeelden in de sneeuw en we wenen omdat ze smelten’.
‘Misschien meer dan ooit is er nood in de wereld om ons bezig te gaan houden met die dingen die er echt toe doen.’ We kunnen de afdeling marketing in ons bedrijf beter opheffen. Het om gaat zijn echte dingen… iets ‘dat staat en niet valt’.
Je werkt aan online profiel, je doet je best om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Dit is heel begrijpelijk, je wil laten zien wat je in je mars hebt. Maar dit is ook maar één kant van jezelf. Door je alleen hier op te richten maak je jezelf in zekere zin eenzaam.
Hoe bevrijdend kan het zijn als je kunt laten zien waar je mee worstelt? Durf je te onderkennen dat je worstelt… Het kan veel opleveren als je het licht te zet op je schaduwzijde?
Er niets mis om die dingen van jezelf te laten zien waar je met een voldaan gevoel op terugkijkt. Hoe doe je dat zonder het alleen nog om de buitenkant gaat…
We hebben allemaal onze dingen waar we mee worstelen. Het wordt niet makkelijker op als deze alleen je hoofd spoken…
Durf jij je eigen donkere kant te omarmen?
We zijn allemaal druk met ons hoofd boven water te houden, niet te verzuipen. Het lijkt aan de buitenkant heel wat. Voelt dat van binnen net zo? Of laat je je dan drijven door het gevoel dat je iets voorstelt? Want dat is zo’n fijn gevoel, die kleine dopamineshotjes in je brein…
Hoe vaak doe jij iets wat er echt toe doet?
Eilandjes zelfvertrouwen… Je zoekt altijd naar drie meter hardhouten balken. Als je zo’n stuk neerlegt dan denk je: kijk dít schiet lekker op… Maar je er ook aan werken door het aan elkaar plakken van takjes en plukjes.
Als je durft te erkennen dat jij op gezette tijden mislukt, ben je daarmee geen slechter mens. Is dat geen reden waarom mensen minder van je houden. Als je durft te onderkennen dat je een mislukkeling bent laat je zien dat er iets waar je aan wil werken.
Focus je op dingen die er echt toe doen!
