Zandkorrels zijn groene bolletjes in de dop
Daar zaten we dan met zo’n twintig personen in een kring onze dorst te lessen naar de nieuwe economie. De docent van dienst sprak ons aan met ‘groene bolletjes’. We zijn naar deze leergang gekomen omdat we willen weten van die ‘nieuwe wetten’ die onze toekomst veilig kan stellen.
Hoe zít het met voetafdruk? Welke denkrichting gaat ons van dienst zijn om onze koers te bepalen zodat we stappen kunnen zetten in de duurzame reis. Iedereen was daar op zijn manier al druk mee bezig. Maar toch snakken we ernaar de nieuwe wereld van morgen vandaag te realiseren.
Als ik voor mezelf spreek dan moet ik erkennen dat dit enerzijds een hulpbron is in het maken van keuzes in de dagdagelijkse realiteit waarin ik leef. Aan de andere kant is het evengoed een steentje in mijn schoen waar mijn voet geregeld stuk loopt. Blaren, kloven en schaafwonden krijg ik er soms van.
Een knagend schuldgevoel mezelf te realiseren dat ik als westerling meer neem dan me toekomt. De wereld van de goeie bedoelingen waarin de een net wat meer voorop loopt in genoegen nemen met minder.
Heeft het dan wel zin dat ik als eenling dapper strijd? Wat is de waarde ervan als ik als eenling tegen de stroom in zwem en keuzes maak waardoor mijn stukje van de taart net wat kleiner wordt? Het is toch veel effectiever als de grote bedrijven duurzame keuzes maken?!
Als het om deze balans gaat vertel ik graag het verhaal van de zandkorrels. We maken in het leven met z’n allen hopen zand. Door de keuzes die we elke dag maken leggen als we als het ware steeds opnieuw een klein hoopje zand op een gigantische berg.
Onze zandkorrels komen veelal op dezelfde plaatsen terecht. Het is daarom dat het spreekwoord zegt: de duvel schijt altijd op een hoop.
De noodzaak dringt zich nu op dat we de bergen zand die we in de wereld hebben gecreëerd gaan verleggen. Er is nood om onze zandkorrels op een andere hoop te gooien. En ja, het is waar, als jij daar staat met je nietige handje zand die je op de andere hoop gooit, dan voelt dat alsof het niets voorstelt. Het duurt ook even voordat die nieuwe berg zichtbaar is.
Als dit een argument is om je zandkorrels dan vooral niet te verleggen dan blijven de hopen de zand dezelfde bergen die het nog altijd zijn. En ja, het is waar, er zijn spelers in het veld die een hele kruiwagen tegelijk op de andere hoop kunnen gooien. Als we naar elkaar blijven wijzen dragen we eerder bij aan stilstand dan aan vooruitgang.
Tegelijk, geen mens is zonder zonde. Onze levenswijze is extreem vervuilend. We hebben honger om de verandering te versnellen. Niet stapje voor stapje maar vooral meters maken, kilometers liever. Hoe reëel is dat?! Als we onze doelen hoog stellen resulteert dat erin dat we in bijna alles wat we doen automatisch falen.
We zijn aan de wereld en onze nakomelingen verplicht ons in te zetten de wereld beter door te geven dan dat we deze zelf hebben aangetroffen. We zijn het aan onze stand verplicht de wereld te voeden in plaats van er alleen maar energie aan te onttrekken.
Wat kun jij doen om wereld rijker te maken?
