Het was een leven vol ge- en verboden… Het heeft voor een groot deel gemaakt tot wie ik nu ben. Heel wat jaren heeft het gekost eer ik de rugzak, die ik erdoor met me mee torste, een beetje dragelijk en hanteerbaar gemaakt had.
Het leven in dit dorp was voor mij een beetje benepen. Het was als kind een hele uitdaging om mensen te vinden waar ik aansluiting mee voelde. Niet dat ik altijd alleen was, ik had wel contact met leeftijdsgenoten. Toch voelde ik me vaak ietwat alleenig.
In het dorp deden zich verhalen de ronde over ons gezin, verhalen over wie ik was en hoe ik in elkaar zou steken. Niemand die het aan mij vroeg hoe ik hierover dacht.
Ik was nog maar een jongetje, misschien was ik net 10 jaar of anders hooguit 12, 13 jaar, dat ik zei:
‘Als ik later groot ben dan ga ik naar Amsterdam!’
Zo gezegd, zo gedaan, na het afronden van de middelbare school schreef ik me in als student van de Hogeschool van Amsterdam. Daar zat ik dan op mijn studentenkamer, een jongen van 20 jaar. In een nieuwe stad, waar ik heg noch steg kende. Waar alle mensen die er woonden mij vreemd waren.
Maar ik had mijn belofte gestand gedaan: Als ik later groot ben ga ik naar Amsterdam… Inmiddels woon ik er al weer bijna 25 jaar, dat is langer dan in elke andere plaats waar ik woonde. Het meest van die tijd woon ik in Nieuw-west.
Wat is dat dan dat mij zo aanspreekt aan het leven in de grote stad? Het zijn de mogelijkheden die zo’n stad me te bieden heeft. Voor een paar tientjes koop je een kaartje om artiesten van over de hele wereld te zien schitteren. Maar het is misschien nog meer de joie du vivre die onze stad uitstraalt.
Hier heerst het credo van leven en laten leven. Onze stad is een verzameling mensen van allerlei pluimage. Waardoor ik als buitenstaander net wat minder opval dan in dat dorp waar mijn wieg stond.
Ik houd van mensen die hun zelf gekozen leven leiden. Geen mensen die leven als kuddedieren die alles doen zoals iedereen dat doet. Dit soort mensen woont bij uitstek in Amsterdam. Mensen die durven anders te zijn, mensen die voor mij het verschil maken.
Maar ons mooie Mokum heeft ook z’n schaduwzijde. In de stad waar iedereen zijn leven leeft, zich achter zijn of haar voordeur opsluit, daar ligt eenzaamheid op de loer. Het was de kaakchirurg die mij hier destijds al voor waarschuwde. In Amsterdam, zo zei hij, daar kun je dodelijk eenzaam zijn.
Amsterdam is ook de plek waar mensen jaren en jaren dood in hun eigen bed liggen zonder dat iemand hen mist. Amsterdam is de plek waar mensen op straat leven, zonder een dak boven het hoofd. Mensen die slapen onder een brug met iets te veel aan alcohol in hun bloed. Bloed dat door hun aderen ruist.
Daarom moeten we een dorp in de stad maken, om zo het beste van twee werelden met elkaar te verbinden. We moeten een gemeenschap maken waarbinnen mensen elkaar ontmoeten. Een plek waar ze met elkaar zorg dragen voor een betere buurt en samen hun voedsel kweken in het park om de hoek.
Een plek waar het leven goed is, waar iedereen kan leven zoals hij of zij dat het liefste ziet èn waar men elkaar ontmoet. Een plek waar we samen het glas heffen om de schoonheid van het leven te vieren.
Die plek … dat is voor mij Amsterdam Nieuw-west, mijn oostdorp. De plek waar ik de wieg van mijn kinderen heb neergezet en waarvan ik hoop dat zij er vinden wat ze zoeken:
Een dak boven hun hoofd en kast gevuld met eten en mensen waar zij het leven mee kunnen delen…
i
